De conclusie is: dit werkt niet. En die conclusie is er al een hele tijd. Maar omdat er een handje vol winnaars is die volhouden dat het wel werkt, werkt het wel.
regie
Zarah Bracht
spel
Rosa van Leeuwen, Tomer Pawlicki, Dennis Tiecken, Katelijne Beukema
scenografie
Liesje Knobel
licht
Hendrik Walther
muziek
Ata Güner
dramaturgie
Anne Brammen
techniek
Aram Visser & Lidewij Eggels
productieleiding
Nynke Joustra
productie
Productiehuis Theater Rotterdam
met dank aan
Lieke Marsman, Goethe Institut, Nimuë Walraven en Gerindo Kartadinata
mee mogelijk gemaakt door
Imagine 2020, funded with support from the European Union
75 min
“Mijn apathie is een gevolg van hoe de generatie van mijn ouders de wereld achterlaat, mijn cynisme een uiting van verslagenheid:
ik gebruik cynische grapjes om me staande te houden in een wereld waar ik niet voor gekozen heb, nooit voor zou kiezen, maar waar ik geen weg uit zie.” – Lieke Marsman in 'Het tegenovergestelde van een mens' (2017)
Ergens in de 21ste eeuw geniet een groep jonge mensen in een Westerse samenleving van alle privileges die zij in vrijheid en welvaart toebedeeld krijgen. Zij ontvangen dit alles in het volle bewustzijn dat hun wereld gebouwd is op leugens en hebzucht. Andere mensen en de planeet worden door hun gedrag vernietigd, maar deze kennis stoppen zij zo ver mogelijk weg: smile and wave.
Wanneer de Apocalyps daadwerkelijk in de woonkamer staat, weten zij zich geen enkele houding te geven. Net zoals een ree dat verstijfd in de koplampen staart, omdat het beseft dat het niet had moeten oversteken en de dood onvermijdelijk is, weten zij niet wat te doen.
Ik weet het niet, jij weet het niet, dus dan maar naar dat handjevol winnaars luisteren, want die weten het ook niet maar zeggen dat het wel werkt. Kijk maar. Alternatieve feiten, in plaats van een alternatief. Prima toch? Gewoon alles naar de donder.
Zarah Bracht (Hamburg, 1990) studeerde in 2016 af aan de regieopleiding in Amsterdam. Ze ontwikkelde een theatertaal die gebaseerd is op beeld en beweging en gebruikt tekst eerder als toevoeging dan als uitgangspunt.
