In tien jaar is de wereld wel degelijk ergens naartoe gegaan. De late twintigers zijn nu late dertigers, bijna veertigers. VECHTSTUK begint meteen met een knal – een kletterende ruzie tussen een man en een vrouw, een koppel. De verwijten vliegen in het rond, het gaat over banale details en onoverkomelijke breekpunten, over het huishouden en over politiek, het groot- en kleinmenselijke, een intellectueel duel en een kooigevecht zonder handschoenen aan, wanhopig en woedend. Als toeschouwer ben je noodgedwongen scheidsrechter, de ongemakkelijke genodigde op een diner waarop gastvrouw en -heer slaags zijn geraakt. Tot het laatste onvertogen woord gevallen is en de strijdende partijen door hun munitie heen zijn.
tekst
Wannes Gyselinck, Ans Van den Eede
spel
Greg Timmermans, Ans Van den Eede
techniek
Bart Mommerency
Ik weet op voorhand wat hij gaat
zeggen,
en wat ik daar dan ga op
terugzeggen.
Het is altijd hetzelfde.
Ik kan deze ruzie, als het moet,
in mijn eentje maken.
Het is altijd hetzelfde.
Ik heb het gevoel
dat ik al 10 jaar in de gang sta met
mijn jas aan,
en dat we al 10 jaar proberen
te vertrekken,
maar wij vertrekken nooit.
Wij gaan nergens naartoe,
of toch niet daar waar de wereld
naartoe gaat.
wij gaan niet vooruit,
wij wachten,
wij staan al 10 jaar in wacht.
Dan begint het stuk écht. Na het conflict volgt het opmeten van de schade, het in kaart brengen van de brokken. Hoe geraak je terug on speaking terms nadat het onzegbare gezegd is? Kan er op de verschroeide aarde nog iets van medemenselijkheid kiemen? Of liefde? Hoe klim je als koppel uit de loopgraven en herstel je de intimiteit? Hieronder sluimert een politieke vraag – na Brexit, Trump en een steeds meer gepolariseerde politiek: hoe kunnen mensen die elkaar verbaal mismeesterden, terug op verhaal en tot een gesprek komen? Hoe kom je opnieuw tot samenleven, ook al zijn er wonden geslagen? Als de harde woorden gevallen zijn, hoe raap je de scherven bijeen zonder je te snijden? Want het blijft spannend: de twee gehavende strijdende partijen moeten op eieren lopen terwijl ze hun wonden likken. En een smeulende veenbrand kan bij de minste windstoot weer opflakkeren.
"De manier waarop een banale situatie (een waterlek) uitmondt in een steeds verder uitwaaierende metafoor over de toestand van hun relatie is meesterlijk."
De Morgen
