TIME=NOW

In deze lezing-annex-performance tracht kunstenares Oona Libens een antwoord te vinden op vragen als ‘Wat is tijd?’, ‘Heeft dit concept altijd bestaan?’ en ‘Kúnnen we tijd stoppen?’ Deze Belgisch-Zweedse kunstenares schept een apart universum door een dialoog te creëren tussen oude en nieuwe mediavormen. Van schaduwtheater als de meest primitieve vorm van bewegend beeld tot de hedendaagse entertainmentmaatschappij en Google. Libens creëert als het ware een analoge virtuele realiteit en probeert een entertainmentmachine te maken: één die traag is, aarzelt, wankelt én faalt.

Met het album Ongerijmde Rijmen dat hij begin dit jaar uitbracht met drummer Sean Carpio, week Joachim Badenhorst flink af van het geijkte jazzpad. Live brengt de getalenteerde rietblazer de feel van deze plaat helemaal solo tot leven. Met vocals en elektronica. Elke live performance als de Zero Years Kid is een unieke set waarvoor Badenhorst specifieke nummers componeert. Kortom, tijdens TIME=NOW zal hij zich als een vis in het water voelen.

De KOE wordt dit jaar dertig. Dat vierde het theatergezelschap niet alleen met de jubileumvoorstelling ACHTER/AF die in mei onze zaal aandeed, maar ook met een heel bijzondere productie: een boek. Dat laatste inspireert leden van de KOE tot een lezing die helemaal past in de geest van TIME=NOW. Niet te missen voor KOE-liefhebbers (en voor iedereen met een hart voor theater, filosofie en het toneel dat het leven is).

Helen Dowling filmde beelden tijdens een studiereis naar een eiland voor de kust van Afrika. In The Burning Time Slideshow remixt de kunstenares deze met shots van onbekende toeristen die hun omgeving verkennen en onderwaterfragmenten die Dowlings nichtje maakte met de populaire GoPro. Het geluid is afkomstig van opnames van live muziekoptredens en omgevingsgeluiden die als het ware grammaticaal worden, als een soort van interpunctie van de montage. Dat typeert The Burning Time Slideshow: mooie beelden worden uit hun oorspronkelijke context gehaald en krijgen zo een abstract en niet-tijdsgebonden karakter.

Hoewel zijn werken over zwaarwichtige onderwerpen gaan, tempert beeldend kunstenaar Guido Van der Werve ze vaak met onderliggende ironie. In tal van zijn creaties lezen we de eenzame aard van het bestaan en de absurditeit van het leven, maar bijna altijd met een spoor van humor. In zijn negen minuten durende video Nummer negen, the day I didn’t turn with the world tart Van der Werve het verstrijken van de tijd door 24 uur lang op de Noordpool te staan en tegen het draaien van de aarde in te gaan. Terwijl hij zich onderdompelt in het melancholische, schaarse landschap, herinnert Van der Werve de kijker eraan het leven te waarderen, maar zichzelf nooit te serieus te nemen.