De frontman van Flying Horseman en Dans Dans keert terug naar zijn jazzroots. Bert Dockx - de zanger-gitarist die nog nooit een slechte recensie kreeg - werkte de voorbije 15 jaar aan een oeuvre dat zowel in een alternatieve rockomgeving als in jazzkringen bewonderd wordt. Dans Dans bouwde in de beginjaren een bescheiden cultreputatie op met interpretaties van groten als Duke Ellington, John Zorn, Nick Drake en Ennio Morricone. Gaandeweg kwam de avantgarde jazzrock-met-americana-knipoog van Dockx en zijn kompanen tot wasdom. Met de oprichting van zijn meermaals gelauwerde band Flying Horseman neigde de gitarist nog nadrukkelijker richting rock.
met
Bert Dockx - gitaar
Frans Van Isacker - altsax
Thomas Jillings - tenorsax
Nicolas Rombouts - contrabas
Louis Evrard - drums, percussie
Yannick Dupont - drums, percussie, elektronica
in samenwerking met
Cultuurcentrum Mechelen
een concert van
Jazzlab 2.5
Grootmeester van de jazz
Naar aanleiding van 25 jaar Jazzlab kan Dockx nu voluit zijn liefde voor de jazz belijden. Ottla is een eclectisch project waarin meteen de dubbele drumbezetting en de diverse achtergronden van de musici opvallen. Dat levert vanzelfsprekend spanning op. Samen gaan de zes op verkenning binnen een gevarieerd oeuvre: composities van grootmeesters waaraan Dockx zijn liefde voor de jazz te danken heeft (Ellington, Monk, Sun Ra, Herbie Nichols, Alice Coltrane, …) worden aangevuld met verrassend eigen werk.
"Dockx prikte en jende met effecten à la Billy Jenkins, de drummers zetten in op gortdroge ondersteuning en de blazers waren complementair swingend en scheurend. Vervolgens speelde het sextet een aantal eigen stukken (“Huisje tuintje”, “Spinrag”, “Stofwolk”) die al even vanzelfsprekend rondhingen in een eclectische speelzone tussen de grootstadjazz van, pakweg, The Lounge Lizards en een gesjeesd mini-orkest dat de geest van Link Wray en Mingus koppelde aan noir-tinten en een donkere sensualiteit. Rombouts plukte regelmatig met een donderende autoriteit, terwijl Van Isacker een combinatie vond van excentriek gesputter en gestileerde lyriek die wat herinnerde aan Michael Moore." - Enola
