Een van de meest gegoogelde vragen is ‘How to be normal?’. We willen allemaal zo normaal mogelijk zijn, maar hoe definieer je dat? We willen erbij horen, deel uitmaken van het geheel, geaccepteerd worden. Genormeerd worden geeft ons rust, laat ons in de pas lopen. Bij voorkeur in een vierkant.
van en met
Louis Vanhaverbeke
dramaturgie
Dries Douibi
videografie
Freek Willems
licht- & geluidstechniek
Bart Huybrechts
techniek
Philippe Digneffe
Simon Van den Abeele
productie
CAMPO
coproductie
Kunstenfestivaldesarts
Beursschouwburg
le phénix, scène nationale Valenciennes
European Creative Hubs Network
met residentiële steun van
Theater Malpertuis
PACT Zollverein
Grand Theatre Groningen
De Grote Post
Arc
PIANOFABRIEK
"Mikado Remix bloeit traag open tot een stuk dat smaakt en ruikt naar meer."
**** Knack Focus
Grenzen van de normaliteit
In zijn nieuwe voorstelling onderzoekt Louis Vanhaverbeke de grenzen van de normaliteit. Die zijn even figuurlijk als letterlijk. We bouwen isoleercellen, gevangenissen en scholen om het normale te begrenzen en onszelf van de ander te kunnen onderscheiden. Maar in welke mate vormt dit capsulaire denken een bedreiging voor onze vrijheid en persoonlijkheid? Vanhaverbeke - bricoleur bij uitstek - stouwt de scène dit keer vol met hekken, opslagdozen en een zekeringskast. Hij bouwt, boort en stapelt, terwijl hij muzikaal probeert uit te kienen wat hem dwars zit. Aan de hand van zijn constructies “verruimtelijkt” hij zijn binnenwereld, opent hij deuren waar er voorheen alleen grenzen waren, vensters waar je tot voor kort alleen spiegels zag.
"Een fascinerende combinatie van elektronische hightech en ambachtelijk bouwen, een bevreemdende mix van kinderlijke poëzie en politieke filosofie"
*** De Morgen
