Herrie

Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden is nagenoeg de voltallige mensheid vergaan. Behalve Herrie. Die zat, net toen de ondergang zich inzette, hoog boven in zijn flat een scrabbeltje te leggen. Fluoriserende schimmels doen zich gretig te goed aan onze rommel en terwijl buiten de vonkenregen van de apocalyps tegen het raam slaat, is Herrie zijn meubeltjes aan het verplaatsen. Dat heeft iets verfrissends. Een opgeruimde geest in een opgeruimd huis. En een opgeruimde geest is nodig, want aan hem de edele taak om een plan te bedenken. Voor de toekomst.

Schrijfster en theatermaakster Maja Westerveld (1985) is gefascineerd door enkelingen, zonderlingen en het bijzondere van het doodnormale. Ze houdt van mensen die consequent net onder de melodie zingen, die klein maar dapper uren door supermarkten dwalen en onverrichter zake huiswaarts keren, en om de andere week op een verkeerde trein stappen. Meestal een internationale.

Sinds vorig seizoen maakt ze deel uit van de artistieke kern van Abattoir Fermé, waar ze een vijfjarig ontwikkelingstraject volgt. Drek was haar eerste solovoorstelling: een spitse, razendsnelle en ontsporende monoloog, geschreven en gespeeld door een thirtysomething met beide hakken stevig in de drek van de actualiteit. Herrie is de tweede voorstelling in deze reeks portretten.