Hendrik Lasure en Seppe Gebruers blijven verrassen: Lasure gaat met Het Wiel richting persoonlijke kleinkunst, even intiem als verrassend & Gebruers speelt standards op twee piano’s met een kwarttoon verschil. Horen is geloven!
Hendrik Lasure: Het Wiel (releaseconcert)
Het is onwaarschijnlijk dat toetsenist Hendrik Lasure nog altijd maar 25 is. Hij maakte samen met Casper Van De Velde furore als schntzl terwijl hij nog school liep, en sindsdien liet hij zijn sporen na in het theater (zie o.m. samenwerkingen Moving Ballads en Change Of Plans met Femke Gyselinck) en bij bands als Bombataz (zie BRAND! 2022) en het An Pierlé Quartet. Zijn traject getuigt van een persoonlijke kijk op muziek, waarbij elementen uit jazz, pop en hedendaagse muziek voortdurend in verschillende verhoudingen uitgespeeld worden.
En intussen heeft Lasure alweer een nieuwe verrassing in petto met Het Wiel, een singersongwriter-album waarmee hij zich resoluut in de traditie van de Vlaamse kleinkunst zet, en zelf referenties als Jules De Corte en Boudewijn De Groot meegeeft. Opnieuw valt op hoe intiem de resultaten zijn. Hij zingt in het Nederlands, zijn versie van het Nederlands, zonder opsmuk of virtuositeit. En dat deed hij niet enkel in het gezelschap van producer Koen Gisen, intussen een vertrouwde partner, maar ook van familieleden. Het was de ideale setting voor songs die hun ontstonden via herinneringen aan zijn kindertijd. En zo zorgde het voormalige wonderkind van de Belgische jazz ineens voor een alom bejubeld en intens persoonlijk muzikaal dagboek dat nu naar het podium gebracht wordt. Kom vooral zelf luisteren.
ticketprijzen: € 16/14/10/3
-----
Hendrik Lasure zang, gitaar, piano | Michaël Lamiroy viool, gitaar, zang | Soet Kempeneer contrabas | Thomas Jillings klarinet, toetsen
-----
Seppe Gebruers twee piano’s met kwarttoon verschil
Seppe Gebruers: Playing with Standards (releaseconcert)
Zo’n decennium geleden viel de jonge Seppe Gebruers binnen in de Belgische jazz- en improvisatiescene, via het collectief Ifa y Xango en Antiduo, een samenwerking met meester Erik Vermeulen. Sindsdien is Gebruers uitgegroeid tot een van de boeiendste (onder)zoekers uit ons muzikale landschap, een muzikant voor wie avontuur een tweede natuur is, en die er consistent verrassende perspectieven op nahoudt, waarmee hij niet alleen verwachtingen op z’n kop zet, maar de luisteraar eraan herinnert dat horen en luisteren niet hetzelfde zijn.
Gebruers is al een hele tijd in de weer met twee piano’s waarvan de stemming een kwarttoon verschilt. Op die manier breidt hij de mogelijkheden van de klassieke Westerse aanpak gevoelig uit.. Hij is voor dit concert aan de slag gegaan met ‘standards’, de vaak in steen gebeitelde monumenten uit de jazzgeschiedenis. Let daar vooral op de ‘playing with’ die de ‘plays’ vervangt. Muziek spelen wordt in de handen van Gebruers immers spelen met muziek, een spel dat bovendien in twee richtingen gaat. Niet enkel de uitvoerder maakt keuzes, maar ook het materiaal heeft impact op de uitvoerder. De muziek van Gebruers zit vol raadsels, paradoxen en misschien wat vervreemding, maar stel je open voor zijn visie en je ontdekt een wonderlijke kijk op muziek en wat het (ook) kan betekenen.
