Ik ben de wind speelt zich af in een imaginaire zeilboot. Ook de handeling is bedacht, verzonnen. Ze moet niet uitgevoerd worden, maar imaginair blijven. Er zijn maar twee personen: de een en de ander.
(...) is het zo
de woorden worden zwaar ja
maar waarom is het zo
zo is het gewoon (...)
tekst
Jon Fosse
vertaling
Maaike Van Rijn, Damiaan De Schrijver, Matthias de Koning
van en met
Damiaan De Schrijver en Matthias de Koning
productie
tg STAN en Maatschappij Discordia
techniek & beeld
Tim Wouters
in samenwerking met
Cultuurcentrum Mechelen
Voorstellingen als Ik ben de wind (...) verrijken de toneelspeelkunst en zouden eigenlijk het ijkpunt moeten zijn van alle theater. De eenvoud is echter een verraderlijke; erachter schuilt een oneindig rijke zeggingskracht en theatrale spanning." - Theaterkrant
Elk hun weg
Eg er vinden (Ik ben de wind) uit 2007 is een van de recentste stukken van de Noorse toneelauteur Jon Fosse. Het speelt zich af te midden van het kale, steenachtige landschap van de Noorse Scherenkust, een decor gelijkaardig aan Fosse’s geboortestreek Vestlandet, in het westen van Noorwegen. Het ruige, desolate landschap speelt een grote rol. In Ik ben de wind keert Fosse terug naar een kernmotief in zijn auteursschap: twee vrienden gaan elk hun weg. Een van de hoofdmotieven vormt de beperkingen van taal bij het uitdrukken wat we bedoelen.
Eenzaamheid en isolement
Jon Fosse debuteerde als toneelschrijver in 1994 met Og aldri skal
vi skiljast (Scheiden zullen we toch nooit). Hij wordt algemeen gezien als de belangrijkste levende Noorse toneelschrijver. Zijn werk is in meer dan 40 talen vertaald, een aantal van zijn stukken ook in het Nederlands, en wordt over de hele wereld gespeeld. Terugkerende thema’s in zijn werk zijn eenzaamheid, de onmogelijkheid om de pijn van het leven met een ander te delen, isolement.
