In Burnt [The Eternal Long Now] verkennen Chen-Wei Lee en Zoltan Vakulya op choreografische wijze burnout als een collectief, sociaal fenomeen. In een niet aflatende drang naar actie en inspanning verbranden drie danseressen hun energie in een gedanste ratrace—een dans die een collectief gedeeld gevoel van onrust en uitputting weerspiegelt.
choreografie LEE\VAKULYA | regie Zoltán Vakulya | performers Chen-Wei Lee, Esse Vanderbruggen & Charlotte Petersen | muziek Gryllus Abris | dramaturgie Alice Van der Wielen-Honinckx & Zoltán Vakulya | lichtontwerp Bert Vandijck & Xavi Moreno | decor & artistieke ondersteuning Ding-Jeh Wang | productie kunstencentrum nona | coproductie CCNR Lyon, STUK Leuven, Voo?uit Gent, NTCH Taipei, Tanzplattform Rhein Main, L’animal a L’esquena Celra, Staatstheater Darmstadt, Thor Brussels
Burnout is meestal een zeer eenzame ervaring. Toch is het onmiskenbaar ook een sociaal fenomeen dat we collectief verduren, en zelfs ongewild toestaan en in stand houden. Burnt [The Eternal Long Now] brengt het naar de voorgrond als een gedeeld, maatschappelijk probleem dat niet opgesloten moet blijven in de privé-sfeer, alsof het taboe is. We raken niet massaal in een burn-out vanwege persoonlijke gebreken, kinderen of een onverwacht verlies, maar omdat overwerk, overprikkeling en bezorgdheid structureel deel uitmaken van onze levens. Nooit hebben we het zo druk gehad, en nooit was onze toekomst zo hopeloos. Wanneer kapitalisme de vrije loop krijgt, ontstaat een algemeen gedeelde overdrive die niet alleen sociale banden en geestelijke gezondheid havent, maar ook onze verbeelding verlamt en natuurlijke omgevingen vernietigt.
Met deze realiteit als uitgangspunt creëerden Zoltan Vakulya en Chen-Wei Lee een dans die extreme vermoeidheid onderzoekt in relatie met anderen. Chen-Wei Lee, Charlotte Petersen en Esse Vanderbruggen drijven zichzelf tot uitputting, zowel samen als alleen. Zweet en vastberadenheid worden gedeeld, gretigheid voedt nog meer gretigheid en drijft hun gedeelde motor tot oververhitting. De vraag is of de schoonheid van hun inspanningen om elkaar te steunen niet op tragische wijze hun collectieve ondergang inluidt.
Er was eens een Hongaarse filmmaker die zei dat er geen film bestaat over de liefde en ook niet over haat. Enkel over iemand die liefde of haat voelt voor een ander. Dat helpt me om dat los te laten. Cruciaal voor ons is het verlangen om te werken met verschillende lagen. Een daarvan is werken met het vermoeide lichaam, dus deconstrueren we burn-out om segmenten te begrijpen en te kunnen vertalen.
Zoltán Vakulya
Deze nieuwe voorstelling ligt in dezelfde lijn van eerdere creaties: Together Alone (2016) was een intens duet waarin ze door middel van het Siamese fenomeen navigeerden tussen partnerschap en empathie. In kNOwn FACE (2019) belichamen ze influencers in onze selfiecultuur.
Hun werk is bekroond met en genomineerd voor de Taishin Art Prize for Best Creation 2016, 2019, 2021 (Taiwan), Total Theatre Award 2017 (Groot-Brittannië), Asian Art Awards 2017 (Groot-Brittannië), TECO Award voor danskunst 2020 (Taiwan) en Jeon Mak Arts Award 2017 (Zuid-Korea).
