The Big Drop-Out

Er is iets fascinerends aan mensen die ‘eruit’ stappen, die ‘ermee’ stoppen. De rat die ontsnapt uit de ratrace, de dromers die hutten bouwen in het bos, de schrijvers die zichzelf in de kantlijn plaatsen. Het zijn verzakers. Wij houden van dat woord, ‘verzaken’: het maakt van iets- niet-doen een daad, tragisch én heroïsch. Het is namelijk buitengewoon moeilijk om niets te doen in een wereld die teert op hyperactiviteit, waarin je ‘elke kans moet grijpen’, op elke rijdende trein moet springen, en even snel moet trachten te rennen als de wereld voortdendert. Stilstaan in de stroom vergt het vermogen om weerstand te leveren, tegendruk uit te oefenen. Stilstand kan een vorm van opstand zijn. Of is dat slechts het romantische verhaal dat we onszelf vertellen, om onszelf te behoeden voor daadkracht?

In The Big Drop-Out stelt Hof van Eede zich de vraag waarom die droom zo verleidelijk is: de hut in het woud, het verlangen naar een eiland, naar afzondering, ver weg van de drukte, de moderniteit en de menigte. Is stoppen een zwaktebod of een verzetsdaad? Kan je een depressie omsmeden tot een bekering, uit een burn-out de vonk slaan om aan Rilkes gebod ‘Du mußt dein Leben ändern’ gehoor te geven?

En wat als een groep toneelspelers beslist heeft om geen toneel meer te spelen. Wat als die dat ideaal van het verborgen leven op het toneel – in de schijnwerpers – in praktijk probeert te brengen? En welke omwegen vindt de niet-meer-spelende mens om toch tot spel te komen?

The Big Drop-Out suggereert een happening. Denk: FLUXUS, een feest misschien zelfs: de verzaligde glimlach van Yves Klein die zich van een dak laat vallen, de opluchting na het afwerpen van ballast, de lichtheid in het hoofd nadat men zijn ontslag indiende of een toxische relatie beëindigde, de eerste ochtendwandeling in het bos na de voltooiing van de boshut. Zwemmen in een meer en vaststellen dat men voor het eerst sinds maanden al een hele dag niet heeft gedacht aan de geliefde die jou verliet.