Courtney MayRobertson + TimBogaerts + MaisieWoodford
HUNTER + Almost Transparent Blue + no strings attached | TRIPLE PUPPET BILL
Deze avond staat helemaal in het teken van poppenvoorstellingen, maar dan niet zoals we die kennen. Is er normaal een duidelijke hiërarchie, met een maker die een pop gebruikt om een verhaal te vertellen, dan zetten Courtney May Robertson, Tim Bogaerts en Maisie Woodford dit gegeven op z’n kop. Wat als je uitgaat van een gelijkwaardigheid tussen maker en pop als performers, misschien zelfs letterlijk een doppelgänger? Wat als de pop een alter ego kan zijn, of performer en pop/personage samenvallen? Het is een ideaal uitgangspunt om vragen te stellen (over rollen en gelijkheid, bv.), op zoek te gaan naar een gezondere balans tussen mens en omgeving, en dat aloude doel: verhalen vertellen op verrassende manieren.
Courtney May Robertson – HUNTER
In HUNTER kijkt Courtney May Robertson kritisch naar de vrouwonvriendelijke rollen die aan vrouwen worden toegekend in drie belangrijke filmgenres: porno, horror en melodrama. Samen met haar hyperrealistische dubbelganger in popvorm creëert Courtney May Robertson beelden waarin (seksuele) perversie, het groteske en emotionele overdaad symbolen worden voor lichamelijke autonomie en empowerment. Het duo - de een van vlees en bloed, de ander gemaakt van schuim en siliconen - brengt de innerlijke kwellingen en extases in kaart van een individu dat in conflict is met een archaïsche maatschappij die zuiverheid als morele norm hanteert.
”In essentie gaat HUNTER over gevaarlijk obsessief verlangen. Het soort bedwelmend verlangen dat je bij de keel grijpt, je vastpint en je leven neemt; en je laat het je vernietigen en geniet van elke seconde.” - Courtney May Robertson
Almost Transparent Blue – Tim Bogaerts
Vier performers verschijnen op scène, onder hen een Anthropomeme, een levensgrote mensafbeelding. Ze reduceren elkaar niet tot mens of object, maar vormen een claustrofobisch, gefragmenteerd collectief dat weer uiteenvalt. Te midden van een melancholische crash van lichaamsdelen, gebaren en geluid, rapen ze zichzelf bijeen. Ze monteren zichzelf en de ander, razen weer voort. Met verschillende talen activeren ze elkaar: beweging, manipulatie, zacht gefluit. Vanuit het posthumanisme en de melancholie kijken ze vooruit en terug. Er ontstaat een future melancholia: een gedeelde fantoompijn die vorm geeft aan nog afwezige rouwobjecten.
In Almost Transparent Blue onderzoekt Tim Bogaerts met rauw poppenspel co-creatie voorbij de mens als centrale betekenisgever. Het resultaat is een nieuw verwantschap met materie, de ander en het zelf.