Abattoir Fermé &

Het Zuidelijk

Toneel

Onze Vader, die gegeten zijt,
uw naam worde geheiligd,
uw brij kome,
uw kip geschiede
op aarde zoals in de hemel.
Geef ons heden ons smakelijk brood
en vergeef ons het eten van tulpen,
omdat wij geven aan onze hongermagen,
en breng ons niet in beproeving
maar verlos ons met chocolade.

Krik-krak. De deuren gaan dicht.
Na honderd jaar sluit Byzantium.
Een restaurant bekend om zijn exceptionele gastvrijheid,
exquise gerechten en excellente service.
Open tot laat ’s nachts en later als het moet, met ontbijt voor de vroegste vogels.
Maar dat is lang geleden, want na honderd jaar sluit Byzantium. Krik-krak.

Dit is wat geweten is en laat dàt geweten zijn: Byzantium geeft een inkijk in een restaurant.
Misschien een inkijk op twee verschillende momenten. Dat er -zeg maar- honderd jaar tussen zit.
In elk geval wordt het iets met geur en met eten, stoom en heet water.
Met oude pannen en botte messen.
Mensen die koken met te veel haar die dat aan het verliezen zijn.
Iets met een hond. Maar waar is ‘m?
Gepensioneerde obers en een zuurstoftank.
De eigenares rookt en heeft haar eigen lever gebakken.
Uw kleren ruiken als (áls…) ge naar buiten gaat.
Een drama tussen twee plekken, of ze nu gescheiden zijn door muren of door tijd.

Met taal ver voorbij zijn houdbaarheidsdatum en luisteren stond ook al niet op het menu.
Doorzettingsvermogen, ja, dat is er. Maar ten koste waarvan?
Gruwelijke mensen met kratjes uitgedroogde bittere groenten
en oud zuur vlees
dat ooit ambitie was.
Daar in Byzantium,  grootste en meest welvarende stad van een Oude Wereld.

Ah ja.
De voorstelling is met een pauze en met warm eten bij.
Weliswaar uitzonderlijk lekker en bereid door chef Laura.