Vitja Pauwels zes keer op het podium tijdens BRAND!
De muzikant Vitja Pauwels anno vandaag laat zich niet altijd zo eenvoudig labelen. We noemen hem, misschien gemakshalve, een jazzgitarist, maar Vitja Pauwels zal daar zelf misschien niet zo van overtuigd zijn. Toch niet als je hem beschouwt als een artiest die netjes past in een duidelijke traditie. Pauwels groeide op met pop, rock en klassiek, maar slorpte gaandeweg diverse invloeden op, die allemaal hun sporen nalaten in zijn stijl, die soms lekker kan vloeien, maar even makkelijk durft afdwalen richting averechts experiment. Het is waarom hij zo makkelijk inzetbaar is in uiteenlopende projecten en ook waarom hij je steeds opnieuw zal verrassen.
Vitja Pauwels solo
Op zijn eerste soloalbum Day At Half Speed bracht Pauwels verschillende elementen bij elkaar: het ongeschonden, pure, weemoedige en (soms) lieflijke, en daarnaast de artificiële ingrepen, de technologie die zich regelmatig naar de voorgrond wurmde. Rootsmuziek én futurisme, ze moeten elkaar niet uitsluiten Soms leveren ze commentaar op elkaar en gaan ze botsen. Bij Pauwels voelen ze net zo vaak complementair aan, met de spanning tussen traditie en experiment die naarmate deze jonge eeuw vordert steeds vaker naar het oppervlak komt.
Gitarist Vitja Pauwels krijg je tijdens BRAND maar liefst zes keer te horen, (Profound Observer, Naima Joris Band, Lara Rosseel Orchestra, BOMBATAZ, Vitja Pauwels solo & het Carte Blanche project met Marc Ribot) wat meteen genoeg zegt over zijn veelzijdigheid en alomtegenwoordigheid.
BOMBATAZ
Het eerste eigen project is het Brusselse BOMBATAZ, een kwartet dat zich als geen ander werpt op muziek als onuitputtelijke bron van inspiratie. Enerzijds kan je het zien als een vorm van gevorderde collagekunst, met aanstekelijke funk, springerige synthpop en speelse jazz die samen leiden tot een onweerstaanbare cocktail, maar anderzijds zit er ook te veel eenheid in om af te kunnen doen als een gimmick. Het is muziek die gebracht wordt met een brede grijns die niet kan verhullen dat het deze jongens menens is.
Pauwels wordt dan ook omringd door gretige avonturiers voor wie het overschrijden van grenzen niet terzake doet. Wat als je die grenzen nu eens compleet negeert? Hendrik Lasure en Casper Van de Velde maken grote sier met schntzl, het An Pierlé Quartet en projecten die hun speelzone enkel nog uitbreiden. Dat Ruben De Maesschalck al net zo eigenzinnig beweegt, kan je al aantonen door de twee bands waarmee hij op BRAND speelt naast elkaar te zetten: de stuiterballenmix van BOMBATAZ vs. de sluimerende trance van aki. Alles kan in BOMBATAZ, een muzikaal pretpark voor vier bevlogen muzikanten die hun meertalige gekte verheffen tot een Olympische discipline.
Carte Blanche project feat. Marc Ribot
Gevraagd naar zijn droomproject moest gitarist Vitja Pauwels meteen denken aan Marc Ribot, een van de enige artiesten die hij als een idool zou bestempelen. Dat die gitarist even virtuoos als eigenzinnig tussen namen en genres slalomt, moet daar voor iets tussen zitten. Pauwels heeft een zwak voor de betere Americana, voor jazz die buiten de lijnen kleurt, voor vrije improvisatie met een eigen smoel, voor artiesten die alles naar hun hand zetten. Dat komt allemaal bij elkaar bij Ribot, die blues, Cubaanse muziek, grootstadsjazz, polka’s, loeiende rock, kamermuziek en zoveel meer combineert in een instant herkenbare stijl die hoekig vloeit, sardonisch bijt en uitpakt met dat unieke timbre.
Voor Pauwels is het vooral de vraag waar hij op zal aansturen met zo’n kanon in de band: schrijft hij composities die voor de volledige band nieuw terrein ontginnen, of zal hij Ribot laten schitteren in een setting die hem ooit fan deed worden? Het staat alleszins buiten kijf dat het concert van dit unieke kwintet de oren zal doen spitsen, want met extra goed volk als Frederik Leroux (gitaar, banjo), Laurens Dierickx (Hammondorgel) en Casper Van De Velde (drums) is het potentieel schier eindeloos. Zet je schrap voor een concert waarin de snaren centraal staan, maar verrassingen om de hoek zullen loeren, want als Pauwels’ parcours tot nog toe iets bewees, dan wel dat hij steeds opnieuw garant staat voor dat verrassende knikje, die onverwachte struikeling die je eraan herinnert dat niets altijd is wat het lijkt.
